Insan bir acmaza dusmeye gorsun
Baslamasin bir cokuntu yurekte
Olumdur o yerde dusundugun
Sevilmek de bostur artik sevmek de

Gun ortasi karanlik diz boyudur
Acidir hep gecmisten ne kalmissa
Yasamak! O yanitsiz bir sorudur
Huzur bitmis, hayaller dagilmissa

Nefes almak yitirir anlamini
Bogazina dizilirken lokmalar
Bir caresizlik sarar dort yanini
Sesler uzaklasir, soner lambalar

Isyanin yuregine sigmaz olur
Hep kader gelmisse sevinc yerine
Olumun kara golgesini bulur
Simdi bakanlar yorgun gozlerine

Bir bozgun baslamistir ki amansiz
Dusmustur kalelerin birer birer
Bak! Savascilarin yatiyor cansiz
Onlar ki hep sevdiler, hep verdiler

Yitirdin neyin varsa, anla artik
Tek basina kalan sensin ortada
Duslerin toz duman, umutlar kirik
Dun anlamsiz, yarinlar paramparca

Yapayalnizsin koca bir evrende
Uzakta, taparcasina sevdigin
Gelmiyecek, ne kadar gel desen de
Ondan boyle bir yangin yeri icin

Ondan boyle yikilan bir dunyanin
Altinda bak tek basina kalmisin
Uzaginda ozledinin bir anin
Cokmusun, devrilmisin, yikilmissin

Sarmis kollarini boynuna olum
Ne yapsan bos, kurtulamazsin artik
De ki:-- Hep yalanmis, bitiyor oykum--
Bak! Can kusun havalarda ciglik ciglik...

UMIT YASAR

Önceki    Sonraki